Wednesday, August 23, 2006

Who is sanikos


Μαλιστα...
Ονομαζομαι Σωτηρης.
Εμφανιστηκα στα forums τστις αρχες του 2006,με το ονομα FRODO.
Σημερα,εχω το δικο μου forum:
www.sotiris.forumup.gr

Ο σκοπος του forum ειναι να συζητηαμε διαφορα μεταφυσικα θεματα,με αποτελεσμα να ερχομαστε ποιο κοντα στον κοσμο του παραξενου!
Για ηλεκτρονικη επικοινονια:
metasot@yahoo.gr

Η <<σφιγγα>>,αρπυια,γυναικα πουλι των Σπατων



Δημοσιεύθηκε: 23 Αύγ 2006 06:07 pm Θέμα δημοσίευσης: Η <<σφιγγα>>,αρπυια,γυναικα πουλι των Σπατων

Υπαρχουν διαφορες ιστοριες για τον Υμηττο,ομως μια ειναι αυτη,η οποια κερδιζει το ενδιαφερον μου ποιο πολυ.Ειναι η γυναικα πουλι(για πολλους σφιγγα)που εχει φτασει πολλες φορες ως το Κορωπι και ως τον καμπο των Σπατων. Λενε οτι ειχε κατεβει απο τον Υμηττο,το 1920 στο Κορωπι και πειρε ολες τις σοδιες των κατοικων.Ομως υπαρχουν και πιο προσφατες εμφανισεις του πλασματος αυτου.Μαλιστα ειχε εμφανιστει και στις αρχες της κατασκευης του αεροδρομιου Σπατων για να τρομαξει τους εργατες,να σταματησουν τις εργασιες.Αυτη η κινηση απο μεριας της γυναικας-πουλι δικαιολογηται με την ανασκαφη κατω απο το αεροδρομιο,οπου βρεθηκε ενας ναος προς τιμην της σφιγγας! Τελος,πολλοι λενε οτι καθε πρωι λιγο πριν ξημερωσει ακουγεται ενας ηχος σε ολο το βουνο και λεγεται οτι ειναι της γυναικας-πουλι.\ Υπενθυμιζω,η σφιγγα στην μυθολογια ηταν φυλακας ταφων! Επισης στον καμπο των Σπατων κοντα στις μαρτυριες για εμφανιση της μυθικης σφιγγας ειχαν βρεθει ταφοι του 6ου αιωνα π.χ. Μαλιστα ακομη και μια εφημεριδα την εποχη που χτιζονταν το αεροδρομιο,ειχε γραψει οτι η γυναικα-πουλι,περνούσε πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων βραδυνές ώρες με τσιριχτή φωνή και τους κατατρόμαζε. Είχε ειπωθέι ότι είχαν κάτι "ξεθάψει" καθώς χτίζαν το αεροδρόμιο αλλά δεν ανέφερε κάτι παραπάνω. Απο το βιβλιο Κρυπτοζωολογια,εκδ.Έσοπτρον: " Σύμφωνα λοιπόν με αξιόπιστουςαυτόπτες μάρτυρες(που επιθυμούν να παραμέινουν ανώνυμοι) μια τεράστια σφίγγα, έτσι όπως την περιγράφουν οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι, κάνει τις εμφανίσεις της στην πεδιάδα των Σπάτων, κοντα στο νέο αεροδρόμιο. Ο ιδιοκτήτης ενός αγροκτήματος της περιοχής,είχε φέρει μηχανήματα εκσκαφής και αλλοδαπούς εγάτες για να ισοπεδώσουν την πλαγιά του λοφίσκου που αποτελούσε μέρος του αγροκτήματος. Η δουλεία κρατούσε κάθε μέρα μέχρι το πέσιμο της νύχτας και ακολουθούσε ένα μικρό φαγοπότι με ούζα και μπύρες για τον ιδιοκτήτη και τους κουρασμένους εργάτες. Ένα βράδυ, πίσω από το λόφο ακούστηκε ένα τρομερό ουρλιαχτό που πάγωσε το αίμα όλων των παρευρισκόμενων. Ήταν όπως λέει ο κτηματίας, λες και έσφαζαν 1000 ανθρώπους μαζί. ʼρπαξε την καραμπίνα του και ετοιμάστηκε να κινηθεί προς το μέρος της κραυγής, όταν πάνω από τα κεφάλια των συγκεντρωμένων πέταξε ένα πελώριο πλάσμα με ανοιχτά φτερά που σκέπασε την περιοχή με τη σκιά του και στη συνέχεια χάθηκε προς την κατεύθυνση του Υμηττού. Όλοι πρόλαβαν να δουν το γυναικείο πρόσωπο στο κεφάλι του τέρατος. Ο κτηματίας και οι Ινδοί εργάτες ισχυρίζονται πως ήταν πανάσχημο, όμως η σφίγγα φαίνεται πως δεν έχει μια μονάχα όψη. 'Ενας ιερομόναχος της περιοχής έχει δει το πλάσμα από κοντά , προσγειωμένο στο έδαφος, και μάλιστα, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, προσπάθησε να το δελεάσει με ένα κομμάτι ψωμί για να τον πλησιάσει περισσότερο, χωρίς όμως επιτυχία αφού το πλάσμα πολύ γρήγορα πέταξε μακριά. Ο ιερομόναχος ισχυρίζεται πως το γυναικείο πρόσωπο ήταν πανέμορφο, αν και δεν φαινόταν να διαθέτει νοημοσύνη.Όπως αναφέρεται και σε ιδιαίτερο άρθρο του περιοδικού Τρίτο Μάτι(τεύχος 9, οι εμφανίσεις της σφίγγας ξεκίνησαν πριν από τρία χρόνια και πιθανότατα σχετίζονται με την κατασκευή του αεροδρομίου στην περιοχή(αν και παραδόσεις για μια γυναίκα-πουλί υπάρχουν στην περιοχή της πεδιάδας των Σπάτων εδώ και πάρα πολλά χρονια). Η ανακάλυψη ενός αρχαίου οικισμού στο χώρο του αεροδρομίου, καθώς και του αγάλματος μια σφίγγας, το οποίο μάλιστα εκτίθεται στο μουσείο του αεροδρομίου, δεν μπορούν παρά να μας οδηγούν σε συσχετισμούς. οι σφίγγες θεωρούνται από τα πανάρχαια χρόνια φύλακες τάφων. Μήπως το παράξενο πλάσμα, που μέχρι τώρα ζούσε σε κάποια διάσταση διαφορετική από την δικιά μας, αλλά επέβλεπε το χώρο ανάπαυσης των νεκρών, έχει χάσει το νόημα της ύπαρξης του μετά τη σύληση του τάφου και η αλλόκοτη ύπαρξή του αργοσβήνει; 'Η μήπως, εξαγριωμένο, ζητά να τιμωρίσει τους ιερόσυλους; Μόνο ο χρόνος θα το δείξει"

Κοιταξτε επισης: http://www.paranormap.net/index.php?module=vash&id=70 http://www.paranormap.net/index.php?module=vash&id=1596

Saturday, July 29, 2006

Εξωρκισμοι

Οι καιροί είναι «δύσκολοι και πονηροί» ειδικά όταν ο & «έξω από δω» κάνει την εμφάνισή του όλο και πιο συχνά στις ανθρώπινες υποθέσεις. Αυτή είναι η πεποίθηση της Καθολικής Εκκλησίας και για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο αποφάσισε να εκπαιδεύσει «ειδικούς» ανθρώπους για να τα βάλουν με τον Σατανά και τις στρατιές των δαιμόνων του. Πρόσφατα λοιπόν το Καθολικό Πανεπιστήμιο της Ρώμης ξεκίνησε να παραδίδει μαθήματα εξορκισμού. Η Αγία Έδρα έκρινε ότι οι «κομάντος» που πρόκειται να τα βάλουν με τους δαίμονες, δεν μπορεί παρά να ανήκουν σε κάποιο «ειδικό σώμα» εκπαιδευμένων. Έτσι τα μαθήματα άρχισαν και οι εκπαιδευόμενοι από όλο τον κόσμο έσπευσαν στο "Regina Apostolorum Pontifical University" (UPRA, το Πανεπιστήμιο της Καθολικής Εκκλησίας), για να παρακολουθήσουν μια σειρά μαθημάτων ψυχολογίας, νομικών θεμάτων και & ιστορίας του Σατανισμού. Σε ένα Πανεπιστήμιο που απέχει πολύ από το Hogwart (την σχολή μαγείας του Χάρι Πότερ), τα συγκεκριμένα αντικείμενα μελέτης κρίνονται απαραίτητα καθώς η Καθολική Εκκλησία συνδέει άμεσα τα αυξανόμενα κρούσματα δαιμονοληψίας, με την αύξηση των οπαδών του Σατανά ανά τον κόσμο και την άνθιση της λατρείας του, που τείνει να πάρει επίσημο χαρακτήρα σε κάποιες γωνιές του κόσμου. Πρόσφατα μάλιστα η ιταλική κοινή γνώμη θορυβήθηκε από σειρά φόνων στις οποίες συμμετείχαν ακόμα και έφηβοι λάτρες του Σατανά. Όπως δηλώνει ο πατήρ Piedro Barahan που διδάσκει στα μαθήματα αυτά, οι περιπτώσεις δαιμονοληψίας αυξάνονται συνεχώς, όμως παραμένει δύσκολο να διακρίνεις την αυθεντικότητά τους καθώς πρέπει να διαχωριστούν οι περιπτώσεις μιας απλής ψυχοπάθειας. Έτσι, πολλά «θύματα» αλλά και οι ιερείς που αναλαμβάνουν έναν εξορκισμό δεν μπορούν πάντα να είναι σίγουροι για το αν έχουν να κάνουν με ένα ψυχολογικό ή με ένα υπερφυσικό φαινόμενο. Για τον λόγο αυτό οι ειδήμονες της Καθολικής Εκκλησίας έχουν θεσπίσει κάποια κριτήρια αναγνώρισης της δαιμονοληψίας, όπως η αποστροφή προς τον σταυρό ή τον αγιασμό, η υπερφυσική φυσική δύναμη των δαιμονισμένων ή η ικανότητά τους να μιλάνε γλώσσες τις οποίες δεν έχουν διδαχθεί. Για τους ειδικούς, όλα αυτά είναι δείγματα ότι στο σώμα του θύματος δεν κατοικούν μία, αλλά δύο ψυχές (η μία βέβαια ανήκει σε κάποιο παρείσακτο δαιμόνιο που πρέπει να εκδιωχθεί με τον εξορκισμό). Πάντως ο πατήρ Barahan ξεκαθαρίζει ότι για την Καθολική Εκκλησία ο Διάβολος δεν αποτελεί μια συμβολική αναπαράσταση του κακού, αλλά μια πραγματική οντότητα η οποία καταδυναστεύει την ανθρωπότητα και πρέπει να καταπολεμηθεί. Ένας άλλος ιερέας, ο πατήρ Christopher Barrack, απ' το Lincoln των Η.Π.Α., που ήρθε στη Ρώμη για να παρακολουθήσει τα μαθήματα, ισχυρίστηκε ότι αν και δεν είναι ο ίδιος εξορκιστής, όλο και περισσότεροι ενορίτες του ζητούν τη βοήθειά του για περιπτώσεις δαιμονοληψίας, πιστεύοντας ότι ο Διάβολος τους έχει καταλάβει. Βέβαια αποκαλύπτεται αργότερα ότι, η πλειοψηφία απλά αντιμετωπίζει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, οπότε & δεν χρήζει εξορκισμού. Ο Barrack όμως πιστεύει επίσης ότι το έργο του Διαβόλου στη γη ενισχύεται τα τελευταία χρόνια καθώς ο Διάβολος καλύπτεται με ομάδες της Νέας Εποχής και άλλες «πνευματικές ομάδες» ή ξεκάθαρα σατανιστικές ομάδες. Όμως τέτοιες θέσεις κάνουν ακόμα και ανθρώπους της Καθολικής Εκκλησίας να ανατριχιάζουν καθώς παραπέμπουν σε ένα μεσαιωνικό «κυνήγι μαγισσών», χαρακτηρίζοντας συνεργάτη του Σατανά οποιονδήποτε άνθρωπο που σκέφτεται λίγο διαφορετικά από την επίσημη Καθολική Εκκλησία. Υπάρχουν ιερείς όπως ο πατήρ Gerry O'Collins που πιστεύουν ότι το θέμα των δαιμόνων και της μάχης μαζί τους έχει «παραφουσκωθεί» από την άγνοια των ανθρώπων και ότι η Καθολική Εκκλησία δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα να ξεκινήσει ένα κυνήγι μαγισσών βλέποντας τον Διάβολο και τους δαίμονές ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν. Ο πατήρ O'Collins υποστηρίζει ότι μόλις ένα 2% των περιπτώσεων που δηλώνονται σαν δαιμονοληψίες είναι πραγματικά τέτοιες και ότι ο κόσμος θα πρέπει να πάψει να είναι υπερβολικά δεισιδαίμονας και προληπτικός - πόσο μάλλον η επίσημη Εκκλησία ! Πάντως φαίνεται ότι η & μάχη αρχίζει καθώς οι πρώτοι μαθητές της «Σχολής Εξορκισμού» του Βατικανού πρόκειται να πάρουν το δίπλωμά.
ME TON OPO εξορκισμός ή «επορκισμός» (αρχαιότερη ονομασία) δηλώνεται η αγιαστική εκείνη πράξη της Eκκλησίας που ανήκει στην κατηγορία των αρνητικών καθιερώσεων, δηλ. των επικλήσεων στο όνομα του Θεού, όχι για τον καθαγιασμό κάποιων αντικειμένων, αλλά για την αποφυγή δαιμονικών δυνάμεων. Σκοπός του εξορκισμού είναι η απαλλαγή, με την επίκληση του ονόματος του Θεού, τόσο του ανθρώπου όσο και των υπόλοιπων ζωντανών ή άψυχων αντικειμένων (λ.χ. σπίτι, αμπέλι) από τη δαιμονική κατοχή ή επήρεια. Oι ευχές συνήθως των εξορκισμών έχουν επιτιμητικό χαρακτήρα κατά των δαιμονίων και προφέρονται προστακτικά.
O φιλόλογος Iουστίνος, ο οποίος μαρτύρησε τον 2ο αι. μ.X. στην πρώτη «aπολογία» του προς τον αυτοκράτορα aντωνίνο Eυσεβή γράφει ότι η συγκεκριμένη αγιαστική πράξη έχει τις ρίζες της στην εποχή της επίγειας δράσης του Iησού, όταν ο τελευταίος διέταξε τα δαιμόνια να εξέλθουν από τους νοσούντες σωματικά ή ψυχικά. O Iουστίνος τονίζει ιδιαίτερα στο έργο του ότι «παν δαιμόνιον εξορκιζόμενον τη δυνάμει του Iησού ονόματος νικάται και υποτάσσεται». H πίστη και η συνείδηση της αρχαίας Eκκλησίας ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» και ότι ο σατανάς έχει υπό την εξουσία του τον άνθρωπο, ώθησε στη σύνδεση των εξορκισμών με το μυστήριο του Bαπτίσματος, η οποία συναντάται για πρώτη φορά τον 3ο αιώνα. Σύμφωνα με τις απόκρυφες Πράξεις του Θωμά μάλιστα, εντάσσεται στην προετοιμασία των κατηχουμένων για το Bάπτισμα. Kατά τη διάρκεια της Mεγάλης Tεσσαρακοστής, η ειδική τάξη των εξορκιστών διάβαζε στους μέλλοντες να φωτιστούν τις επιτιμήσεις του διαβόλου στο όνομα του Iησού Xριστού.
aρχικά οι εξορκισμοί ήταν «εκ θείων Γραφών συνεκλελεγμένοι» και μεγάλοι στο μήκος. aργότερα διαμορφώθηκαν οι τρεις ευχές που διαβάζονται μέχρι και σήμερα και στις οποίες φαίνεται έντονα η εξουσία του διαβόλου πάνω στον άνθρωπο. Σύμφωνα με τον άγιο Kύριλλο Iεροσολύμων οι επορκισμοί αναγιγνώσκονταν στον κατηχούμενο, ενώ αυτός είχε καλυμμένο το πρόσωπο για να μη διασπάται η προσοχή του, αλλά και για να μπορεί η διάνοιά του απερίσπαστα να παρακολουθεί τα νοήματα των επορκισμών και να μην πλανιέται όπως θα περιπλανάται το βλέμμα. O ίδιος παρομοιάζει τους εξορκισμούς με δυνατή φωτιά, η οποία καθαρίζει το χρυσάφι από τις προσμεμειγμένες ξένες ύλες και παραγγέλλει: «τους επορκισμούς δέχου μετά σπουδής. Kαν εμφυσηθής και επορκιστής, σωτηρία σοι το πράγμα».
Στο μυστήριο του Bαπτίσματος
Oι εξορκισμοί προηγούνται της τελετής του Bαπτίσματος, που είναι μια πορεία από τον θάνατο προς τη ζωή και την aνάσταση, μια πράξη απελευθέρωσης από τα δεινά και τις αμαρτίες του πεταπτωτικού ανθρώπου, γιατί καθ' οδόν προς την κολυμβήθρα αναπόφευκτα «χτυπούμε» τη σκοτεινή και δυνατή μορφή που μας κλείνει τον δρόμο. Πρέπει να μετακινηθεί από εκεί, να νικηθεί αν θέλουμε να προχωρήσουμε.
Tη στιγμή που το χέρι του ιερέα αγγίζει τον βαπτιζόμενο και τον σημαδεύει με το σημείο του σταυρού, ο Διάβολος είναι εκεί υπερασπίζοντας αυτό που έκλεψε από τον Θεό και το θεωρεί ιδιοκτησία του. Mπορεί να μην τον βλέπουμε, αλλά η Eκκλησία γνωρίζει ότι είναι εκεί· γνωρίζει ότι μια θανάσιμη μάχη είναι έτοιμη να αρχίσει, ο τελικός σκοπός της οποίας δεν είναι εξηγήσεις και θεωρίες, αλλά αιώνια ζωή ή αιώνιος θάνατος. Oι εξορκισμοί διώχνοντας με τη δύναμη του Xριστού τον εχθρό δαίμονα αποτρέπουν την έσχατη προσπάθειά του να κρατήσει την ψυχή κάτω από την εξουσία του, ανοίγουν τη θύρα για την αιώνια ζωή και καθαρίζουν τη διάνοια του φωτιζομένου ώστε να είναι έτοιμη, καθαρή και άξια «της βασιλέως παρουσίας». Tα ξορκίσματα σημαίνουν ότι αναγνωρίζει κανείς την ύπαρξη του κακού, παράλληλα όμως διαλαλεί τη δύναμη που έχει ο Θεός να το καταστρέψει.
Στην ουσία η Eκκλησία κάνει με τους εξορκισμούς ό,τι έκανε και ο Xριστός, ο οποίος «εξέβαλεν τα πνεύματα λόγω και πάντας τους κακώς έχοντας εθεράπευσε». Στην Kαινή Διαθήκη κατά τη θεραπεία των δαιμονισμένων από τον Iησού Xριστό οι λέξεις «έξελθε» και «επιτάσσω» είναι πολύ συνηθισμένες. aντίστοιχα, συναντούνται συχνά και στους τρεις εξορκισμούς που διαβάζονται πριν από την τριπλή κατάδυση του βαπτιζόμενου στο νερό. O ιερέας βάζει τα χέρια του πάνω στο κεφάλι του βαπτιζόμενου, «του καταξιωθέντος καταφυγείν επί το άγιον Oνομα (του Tριαδικού Θεού) και υπό την σκέπην των πτερύγων σου διαφυλαχθήναι» και αρχικά επιτιμά (ψέγει) τον Διάβολο: «επιτιμά σοι Kύριος, Διάβολε, ο παραγενόμενος εις τον κόσμον και κατασκηνώσας εν ανθρώποις ίνα την σην καθέλη τυραννίδα και τους ανθρώπους εξέληται»· στη συνέχεια διατάζει το ακάθαρτο πνεύμα να φύγει από τον άνθρωπο: «αναχώρησον... έξελθε... υπαναχώρησον, μη υποστρέψης μηδέ υποκρυβής εν αυτώ, μηδέ συναντήσης αυτώ ή ενεργήσης... συν πάση τη δυνάμει και τοις αγγέλοις σου αναχώρησον, γνώρισον την σην ματαίαν δύναμιν, την μηδέ χοίρων εξουσίαν έχουσαν, ορκίζω σε κατά του σωτηριώδους πάθους του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, του τιμίου αυτού Σώματος και aίματος και κατά της ελεύσεως αυτού της φοβεράς». Yστερα από αυτό «συντάσσεται» το άτομο με τον Xριστό, «αποτάσσεται» οικειοθελώς τον Σατανά, ο Iερέας εμφυσά στο στόμα, το μέτωπο και το στήθος τρεις φορές. Tο εμφύσημα δηλώνει την εκδίωξη του δαίμονα που είχε κυριεύσει τον άνθρωπο και είναι πράξη ανάλογη με την εμφύσηση της ζωής κατά τη δημιουργία του ανθρώπου. Mετά τα εμφυσήματα γίνεται τριπλή σφράγιση με το σημείο του σταυρού στο μέτωπο, το στόμα και το στήθος «διά τον νουν τε και λόγον αυτού και την ζωήν» και ακολουθεί ο σύντομος τριπλός εξορκισμός «εξέλασον απ' αυτού παν πονηρόν και ακάθαρτον πνεύμα, κεκρυμμένον και εμφωλεύον αυτού τη καρδία. Πνεύμα πλάνης, πνεύμα πονηρίας, πνεύμα ειδωλολατρείας και πάσης πλεονεξίας. Πνεύμα ψεύδους και πάσης ακαθαρσίας της ενεργουμένης κατά την διδασκαλίαν του Διαβόλου. Kαι ποίησον αυτόν πρόβατον λογικόν της αγίας ποίμνης του Xριστού σου, μέλος τίμιον της Eκκλησίας σου σκεύος ηγιασμένον, υιόν (ή θυγατέρα) φωτός»... Eυχές που δείχνουν ότι ο νεοφώτιστος θα αγωνισθεί εναντίον του κακού.
Για τους κατεχόμενους από ακάθαρτα πνεύματα
Eξορκισμοί όμως γίνονταν και εξακολουθούν να γίνονται και για ασθενείς που τελούν υπό την επήρεια ακάθαρτων πνευμάτων. Mερικοί μάλιστα από τη δεύτερη κατηγορία μάς έχουν παραδοθεί με το όνομα Mεγάλων Πατέρων της Eκκλησίας, όπως του M. Bασιλείου ή του Iωάννου Xρυσοστόμου. Tα κείμενα αυτά χωρίζονται σε τρία μέρη.
Στην αρχή γίνεται αναφορά στην παντοδυναμία του Θεού· ονομάζεται Θεός των θεών και Kύριος των κυρίων, δημιουργός των πυρίνων ταγμάτων, τεχνουργός των άυλων Δυνάμεων και τεχνίτης των επουρανίων και των επιγείων. Mε τον τρόπο αυτό αναγνωρίζεται η κυριαρχική εξουσία του Θεού, όχι μόνο πάνω στους θνητούς ανθρώπους, αλλά και πάνω στα δαιμόνια. aντίθετα, οι θεοί και οι κύριοι (δηλ. τα δαιμόνια) έχουν προσωρινή εξουσία· όλα υποτάσσονται στον Kύριο των κυρίων και στον Θεό των θεών.
Στο δεύτερο τμήμα υπάρχουν οι εξορκισμοί, οι λεγόμενες «επιτιμήσεις» του δαίμονα στο όνομα του Θεού. «Tο δαιμόνιον ακάθαρτον και εναγές» διατάζεται από τον Iερέα να φύγει, να δραπετεύσει, να αναχωρήσει από τον άρρωστο επειδή θα φοβηθεί τη δύναμη του Θεού. Γίνεται αναφορά στα θαυμαστά και περίεργα που συνδέονται με το όνομα του Θεού (δημιουργία του φυτικού και ζωικού βασιλείου, του ανθρώπου και των αοράτων δυνάμεων, κατακλυσμός, καταστροφή Σοδόμων και Γομόρων, διάβαση της Eρυθράς Θάλασσας από τους Eβραίους, Eνσάρκωση του Xριστού, Bάπτιση με την οποία «συνέτριψε τας κεφαλάς των εμφωλευόντων εις ύδατα δρακόντων», επιτιμήσεις του Xριστού απέναντι στα δαιμόνια, Σταυρικός Θάνατος και aνάσταση του «τον aδην εγέρσει σκυλεύσαντος, και πάσαν την ανθρωπότητα ανάλωτον τω θανάτω κατασκευάσαντος» και με τον τρόπο αυτόν προσπαθεί να φοβίσει τα δαιμόνια και να τα πείσει να αναχωρήσουν οικειοθελώς από τα άτομα που «κατέχουν».
Γίνεται αναφορά στα είδη των δαιμονίων και στα κακά που προξενούν στον άνθρωπο: «δαιμόνιον ακάθαρτον και εναγές, καταχθόνιον, βύθιον, απατηλόν, άμορφον, θεατόν δι' αναίδειαν, αθέατον διά την υπόκρισιν, όπου τυγχάνης ή απέρχη, ή αυτός ει ο Bεελζεβούλ, ή κατασείων ή δρακοντοειδής, ή θηριοπρόσωπος, ή ως ατμίς, ή ως καπνός φαινόμενος, ή ως άρσεν ή ως θήλυ, ή ως ερπετόν ή ως πετεινόν, ή νυκτίλαλον, ή κωφόν ή άλαλον ή εκφοβούν εξ επιδρομής, ή σπαράσσον ή επιβουλεύον ή εν ύπνω βαρεί, ή εν νόσω, ή εν μαλακία, ή εν γέλωτι ρέμβον, ή δάκρυα φιλήδονα εμποιούν, ή λάγνον, ή δυσώδες, ή επιθυμητικόν, ή ηδονικόν, ή φαρμακόφιλον, ή ερωτομανές, ή αστρομαγικόν... ή αυτομάτως συντήντησας ή επέμφθης υπό τινός, γνωστόν ή άγνωστον και εξ απερισκέπτου τόπου». Kαλούνται να ντραπούν την εικόνα του Θεού (δηλαδή τον άνθρωπο) που πλάστηκε και μορφώθηκε από το χέρι Tου και να φύγουν μακριά του.
Στο τρίτο τμήμα απειλούνται τα δαιμόνια με τιμωρίες, σε περίπτωση μη οικειοθελούς αποχώρησής τους από τον άνθρωπο: «ράβδος σιδηρά και κάμινος πυρός, και τάρταρος, και οδόντων βρυγμός άμυνα της παρακοής σε περιμένει»· διατάσσονται να απέλθουν σε γη άνυδρη, έρημη, αγεώργητη, εκεί που δεν κατοικεί άνθρωπος αλλά «επισκοπεί» μόνος ο Θεός γιατί εκείνον δεν μπορούν να τον βλάψουν.
Mια δεύτερη ομάδα εξορκισμών αυτού του είδους καλεί τον Θεό να διώξει από τον άρρωστο άνθρωπο τα δαιμόνια επειδή ο ίδιος είναι δυνατότερος από αυτά. Xρησιμοποιούνται προστακτικές ρημάτων όπως: «επίταξον, επισκόπησον, εξελού, έκτεινον την χείρα σου την κραταιάν, επιτιμά σοι Kύριος, Διάβολε» που δείχνουν την πίστη στην άμεση επέμβαση του Θεού. Σε ορισμένες ευχές εξορκισμού, όπως λ.χ. του aγίου Iωάννη Xρυσοστόμου, καλείται ο Θεός να στείλει «aγγελον ειρηνικόν, aγγελον κραταιόν, ψυχής και σώματος φύλακα, ος επιτιμήσει και απελάσει απ' αυτού παν πονηρόν και ακάθαρτον δαιμόνιον».
Kαι εναντίον των εντόμων
Eξορκισμοί απευθύνονται και εναντίον των εντόμων που καταστρέφουν κήπους, αμπέλια και χωράφια. Σε κάποιον που μας έχει σωθεί ο άγιος Tρύφωνας (προστάτης των γεωργών) διατάζει τα έντομα στο όνομα του Θεού να πάνε σε τόπους άνυδρους, άβατους και άκαρπους. Διαφορετικά απειλεί να στείλει εναντίον τους με την επίκληση του Θεού «στρουθία» που θα τα αφανίσουν.
Ένας γνωστός τύπος για τον εξορκισμό προέρχεται από ένα χειρόγραφο του 1415, που βρέθηκε στο Αββαείο του Μέττεν στην Βαυαρία και επεξηγεί τα ακρωνύμια του μεταλλίου του Αγίου Βενέδικτου αναφέρει:
"Crux sancta sit mihi lux / Non draco sit mihi dux
Vade retro satana / Nunquam suade mihi vana
Sunt mala quae libas / Ipse venena bibas"
«Είθε ο Άγιος Σταυρός να είναι το Φως μου / Ας μη με καθοδηγεί ο δράκοντας
Ύπαγε οπίσω Σατανά / Μην με ωθείς στον πειρασμό ποτέ με μάταια πράγματα
Αυτό που μου προσφέρεις είναι το κακό / Πιες εσύ το δηλητήριο».

Προσευχη εξορκισμου:

Ο θεος ο αιωνιος ,ο λυτρωσαμενος το γενος των ανθρωπων εκ της αιχμαλωσιας του διαβολου,ρυσαι τον δουλον σου,(τον δε) απο πασης ενεργειας πνευματων ακαθαρτων,επιταξον τοις πονηροις και ακαθαρτοις πνευμασι τε και δαιμοσιν,αποστηναι της ψυχης και του σωματος του δουλου σου(τουδε),και μη εμμενειν,μηδε εγκρυπτεσθαι εν αυτω.Φυγαδευθειησαν τω ονοματι σου τω Αγιω και του μονογενους σου Υιου και του ζωοποιου σου Πνευματος,απο του πλασματος των χειρων σου.ϊνα,καθαρισθεις απο πασης επηρειας διαβολικης,οσιως και δικαιως και ευσεβως ζηση,αξιουμενος των αχραντων μυστηριων του μονογενους σου Υιου και Θεου ημων.μεθ'ου ευλογητος ει και δεδοξασμενος,συν τω παναγιω και αγαθω και ζωοποιω σου Πνευματι,νυν και αει και εις τους αιωνας των αιωνων.Αμην.

Wednesday, July 19, 2006

Νταβελης

Απο οτι λενε ο Νταβελης ηταν γαλατας της μονης πετρακη... Το πραγματικο του ονομα ηταν Χρηστος Νατσος.. Εγινε ένα περιστατικό με εναν καλογερο και τον διωξανε απο την Μονη. Μετα πηγε πισω στο χωριο του και δημιούργησε σχέση με την κορη του παπα,ομως ο παπας ειχε ταξει την κορη του σε εναν πλουσιο τσελινκα.Ηρθε ομως στο χωριο ενα στρατιωτικο αποσπασμα και εψαχνε εναν λιποτακτη με το επιθετο *Ναστος* ρωτησανε στο χωριο και ο τσελινκας τους κατεδειξε τον νταβελη για να τον εκδικηθει για την κορη του παπα.Ο Νταβελης λεγοτανε Νατσος και οχι ναστος το ειπε στους στρατιοτες αλλα εκεινη δεν τον πιστεψαν.. Πηγανε να τον συλλαβουν σκωτοσε εναν στρατιωτη και απο εκει και μετα αρχιζει η ιστορια με τον νταβελη...
Τελικα τους ξεφυγε και αναγκαστικα βγηκε στα βουνα..και μετα απο εκει εκανε γνωριμιες με λησταρχους και αρχισε να κλεβει και αυτος μεσα απο τις στοες και απο τα βουνα.Ο νταβελης τελικα εγινε αρχηγος μιας συμμοριας,τοτε πηγε στην μονη και τιμωρησε τον καλογερο που τον ειχε κατατρεξει,σαμαρωνοντας τον και γυρνωντας τον στα βουνα σαν γαιδαρο.Αργοτερα επιασε φιλια με τον Γιαννη Μεγα,εναν παλιο ληστη,εκεινος του ανεθεσε να κλεψει και να του φερει μια ιταλιδα κομμισσα για αυτον,ο νταβελης την εκλεψε αλλα ηταν τοσο ομορφη που έκανε σχέση μαζι της και δεν την πηγε στον Μεγα,μετα εκεινος τον μισησε και εγιναν ασπονδοι φιλοι.
Ο Νταβελης καταγωταν απο τα Στυρα Ευβοιας,με το ονομα Χριστος Νατσος. Οταν ηρθε στην Αθηνα εργαζονταν σαν γαλατας και δεν σκευτοταν να γινει λησταρχος,ηθελε να κανει οικογενεια.Καποια στιγμη,μετα απο ενα γεγονος,θελοντας να εκδικηθει θελησε να παει και να γινει μελος στην σοιμορια του θειου του.Δεν εμεινε πολυ εκει γιατι γυρισε στην Ευβοια για να παντευτει,ομως η γυναικα που αγαπουσε προοριζονταν για τον γιο του δημαρχου της περιοχης.Την ημερα του γαμου ο Νταβελης εκανε ενα σχεδιο για να σταματησει τον γαμο,αλλα αυτο εμεινε μονο στα σχεδια.Ετσι ο Νταβελης εφτιαξε την δικια του συμορια η οποια ειχε ως σκοπο να κυνηγαει και να σκοτωνει διαφορους πλουσιους και <<φιλους>>των γαλλων και αγγλων που <<κυριαρχουσαν>>εκεινη την εποχη.Καποια στιγμη αφου ο Νταβελης καταδιωχθηκε απο τους αντιπαλους,ζητησε σε μονομαχια τον Μεγα.Ομως ενω δεχθηκε ο Μεγας πριν καν αρχησει η μονομαχια,απο ενα πυροβολισμο τραυτιζεται ελαφρα ο Νταβελης και πεφτει στο εδαφος θελοντας να δειξει οτι ηταν νεκρος.Τοτε ο Μεγας παει για να του παρει το κεφαλι και αμεσως ακουγεται μια φωνη:Ουτε ο Νταβελης στα βουνα,ουτε και ο Μεγας στα παλατια. Ηταν ο Νταβελης που αμεσως μετα βγαζει ενα πιστολι και πυροβολει τον Μεγα.Τοτε πεφτει και ο Μεγας κατω.Βγαζουν και οι δυο απο ενα μαχαιρι και αρχιζουν να σφαζονται μεταξι τους...
Πολλα εχουν ακουστει για κρυφη σχεση του Νταβελη με την Πλακεντια.Οι συναντησεις γινονταν μεσω των στοων του βουνου της Πεντελης.Ομως ποτε η Πεντελη δεν ηταν λημερι του λησταρχου Νταβελη.Λημερια του υπηρχαν στον Υμηττο,στην Παρνηθα,αλλα οχι στην Πεντελη. Κατι πραγματικα περιεργο ειναι οτι το ονομα Νταβελης αντιπροσωπευει τον αριθμο 666. Δηλαδη:Ο ΝΤΑΒΕΛΗΣ=666

Tuesday, July 18, 2006

FRODO

Monday, July 17, 2006

orbs


Τα orbs,είναι ενα φτιαχτό μυστήριο.Λέγεται οτι τα orbs,είναι ενέργεια που υπείρχε στο σώμα των νεκρών.Ενώ,κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν οτι είναι η
ίδια η ψυχή των νεκρών.Την τρελή αυτή μυθοπλασία ήρθαν να κλειδώσουν,οι θεωρίες που λένε οτι τα orbs είναι η νοημοσίνη των νεκρών που γίνεται ενέργεια
και συναχίζει να υπάρχει και στον κόσμο μας.


Φοτογραφία απο το αστεροσκοποίο Πεντέλης,το λίγο φώς που υπάρχει εκεί μας δείνει την
ευκαιρία να βγάλουμε φότο οπως και να ποζάρει το orb,με την βοήθεια της αντανάκλασης.
(απο το φοτογραφικό μου αρχείο)

Μελιγα λογια,τα orb,μπορει να ειναι αντανακλαση,υδρατμων,σκονης,αλλα σε καμια περιπτωση ενεργεια των νεκρων!

Οι τρεις πιο εμποροποιημενες ιστοριες(μεταξι ψεματος και αληθειας)

ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΩΝ(ΜΕΣΗ ΓΗ)

Μέση Γη αποκαλείται μέρος της κατοικούμενης Άρντα (αρχαίας Γης) που γέννησε η φαντασία του Τόλκιν και στην οποία διαδραματίζεται η μυθολογία του. Ο όρος «Μέση Γη» αποτελεί κυριολεκτική μετάφραση του αρχαιοαγγλικού middangeard, ο οποίος αναφέρεται στον κόσμο μας ή στα κατοικούμενα τμήματά του (πρόκειται για συνωνυμία με τον ξωτικό όρο Έντορ ή Έννοραθ (στις αντίστοιχες γλώσσες των Ξωτικών Κουένυα (Quenya) και Σίνταριν (Sindarin) ). Από μυθολογικής πλευράς, η ήπειρος Έντορ εξελίχτηκε στον χερσαίο χώρο της Ευρασίας όταν η αρχέγονη γη πήρε την σφαιρική μορφή που έχει σήμερα. Η Μέση Γη αποτελεί κομμάτι ενός φανταστικού παρελθόντος της ίδιας της Γης. Ο Τόλκιν επέμεινε ότι η Μέση Γη αντιπροσωπεύει την Γη σε πολλές από τις επιστολές του. Στην επιστολή αρ. 211 τοποθέτησε το τέλος της Τρίτης Εποχής 6.000 περίπου χρόνια πριν την σύγχρονη εποχή. Τα περιστατικά που διαδραματίζονται στα βιβλία του λαβαίνουν χώρα κυρίως στο βορειοδυτικό τμήμα της ηπείρου Έντορ, δηλαδή στην σύγχρονη Ευρώπη. Η Ιστορία της Μέσης Γης χωρίζεται σε διάφορες Εποχές. Το Χόμπιτ και ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών αναφέρονται αποκλειστικά σε γεγονότα του τέλους της Τρίτης Εποχής και ολοκληρώνονται με το ξεκίνημα της Τέταρτης Εποχής, ενώ το Σιλμαρίλλιον ασχολείται κυρίως με την Πρώτη Εποχή. Ο κόσμος (Άρντα) αρχικά ήταν επίπεδος αλλά ο Έρου Ιλούβαταρ (Eru Illuvatar), ο Δημιουργός, τον έκανε σφαιρικό πριν το τέλος της Δεύτερης Εποχής. Μεγάλο μέρος όσων είναι γνωστά για την Μέση Γη βασίζεται στα ατελή συγγράμματα του Τόλκιν. Έτσι, το παρόν άρθρο εκθέτει αυτά που έχουν γίνει αποδεκτά ως κανόνας από την πλειονότητα των οπαδών του Τόλκιν, σύμφωνα με τον Κανόνα της Μέσης Γης. Η Μέση Γη αποτελεί τόπο ζωής πολλών ειδών λογικών όντων. Πρώτοι είναι οι Άινουρ (Ainur), αγγελικά όντα δημιουργημένα από τον Ιλούβαταρ (Iluvatar). Τραγουδούν για τον δημιουργό τους, ο οποίος φτιάχνει την Έα (Eä) για να δώσει νόημα και ύπαρξη στη μουσική τους, στον κοσμολογικό μύθο που λέγεται "Ainulindalë", ή "Μουσική των Άινουρ". Μερικοί από αυτούς τότε εισέρχονται στην Έα και οι δυνατότεροι από αυτούς αποκαλούνται Βάλαρ (Valar). Ο Μέλκορ (Melkor) που αργότερα μετονομάζεται σε Μόργκοθ (Morgoth), η κύρια προσωποποίηση του κακού στην Έα, είναι τελικά ένας από αυτούς. Οι άλλοι Άινουρ που εισέρχονται στην Έα αποκαλούνται Μάιαρ (Maiar). Την Πρώτη Εποχή το πιο ενεργητικό πνεύμα Μάια (ενικός του Maiar) είναι η Μέλιαν (Melian), σύζυγος του βασιλιά των Ξωτικών Θίνγκολ (Thingol)· στην Τρίτη Εποχή οι Maiar αντιπροσωπεύονται στην Μέση Γη από το τάγμα των Ίσταρι (Istari) (αποκαλούνται μάγοι (Wizards) από τους ανθρώπους). Σ' αυτό το τάγμα ανήκουν οι Γκάνταλφ (Gandalf) και Σάρουμαν (Saruman). Υπήρχαν επίσης κακόβουλοι και μοχθηροί Μaiar, που ονομάζονταν Umaiar, και σε αυτούς περιλαμβάνονταν οι δαίμονες-υπηρέτες του Μόργκοθ, οι Μπάλρογκ (Balrog) και ο υπηρέτης του Μόργκοθ, ο Σάουρον (Sauron). Μετά έρχονται τα παιδιά του Ιλούβαταρ (Children of Ilúvatar): Έτσι ονομάστηκαν οι φυλές των Ξωτικών και των Ανθρώπων , που ήταν ευφυή όντα τα οποία μόνος του δημιούργησε ο Ιλούβαταρ. Στο "Σιλμαρίλλιον" (Silmarillion), ο Τόλκιν διηγείται πώς τα Ξωτικά και οι Άνθρωποι ξύπνησαν και εξαπλώθηκαν στην Άρντα. Οι Νάνοι λέγεται ότι δημιουργήθηκαν από τον Vala (ενικός του Valar) Άουλε (Aulë), ο οποίος προσφέρθηκε να τους καταστρέψει όταν ο Ιλούβαταρ ανακάλυψε με οργή τι είχε συμβεί. Ο Ιλούβαταρ όμως τον συγχώρησε και επέτρεψε την ανάπτυξη των Νάνων, δίνοντάς τους το χάρισμα της ελεύθερης βούλησης που είχε δώσει και στα Παιδιά του. Τρεις φυλές των Ανθρώπων που συμμάχησαν με τα Ξωτικά του Μπελέριαντ (Beleriand) κατά την Πρώτη Εποχή αποκαλούνται οι Εντάιν (Edain). Ως ανταμοιβή για την αφοσίωσή τους και αντιστάθμισμα για τις συμφορές τους στους Πολέμους του Μπελέριαντ, δόθηκε στους απογόνους των Edain το νησί της Νούμενορ (Númenor) ως τόπος κατοικίας τους. Αλλά όπως περιγράφτηκε στην ενότητα Ιστορία της Μέσης Γης, το Númenor τελικά καταστρέφεται και τα υπολείμματα των Númenóreans αποικίζουν την γη του Endor. Αυτοί που έμειναν πιστοί στους Valar ίδρυσαν τα βασίλεια της Άρνορ (Arnor) στο Βορρά και της Γκόντορ (Gondor) στο Νότο. Από τότε έγιναν γνωστοί ως Ντούνενταϊν (Dúnedain), που σημαίνει "Άνθρωποι της Δύσης", ενώ οι άλλοι επιζώντες υποτάχθηκαν στο κακό αργότερα και έζησαν μακριά στο Νότο. Έμειναν γνωστοί ως Μαύροι Νουμενόριανς (Black Númenóreans). Ο Τόλκιν αναγνωρίζει την φυλή των Χόμπιτ (Hobbits) ως παρακλάδι εκείνης των Ανθρώπων. Παρά το ότι η αρχική τους Ιστορία δεν μας έχει γίνει γνωστή, ο Τόλκιν έγραψε ότι εγκαταστάθηκαν στις κοιλάδες του Μεγάλου Ποταμού Άντουιν (Anduin) στις αρχές της Τρίτης Εποχής, αλλά μετά από το πέρασμα μίας χιλιετίας, άρχισαν να μεταναστέυουν από τα Βουνά της Καταχνιάς (Misty Mountains) στα δυτικά, προς το Ερίαντορ (Eriador). Τελικά εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Σάιρ (Shire). Απ' όταν απέκτησαν πραγματική ζωή, οι Νάνοι βυθίστηκαν σε έναν βαθύ ύπνο από τον δημιουργό τους, τον Aüle. Τους έκρυψε ενώ ήταν κοιμισμένοι σε διάφορες κρυμμένες βουνίσιες τοποθεσίες. Ο Ιλούβαταρ τους ξύπνησε μόνο μετά από το ξύπνημα των Ξωτικών. Οι Νάνοι εξαπλώθηκαν στο Νότιο Endor και τελικά ίδρυσαν 7 βασίλεια. Δύο από αυτά, εκείνα του Nogrod και του Belegost, πήραν το μέρος των ξωτικών του Βeleriand ενάντια στον Μόργκοθ, την Πρώτη Εποχή. Η μεγαλύτερη πολιτεία των Νάνων, το Κχάζαντ-Ντουμ (Khazad-dum), έγινε αργότερα γνωστή με το όνομα Μόρια (Moria), που είναι η μετάφραση του Khazad-dum στην Quenya (σημαίνει "σκοτεινό χάσμα"). Οι Εντ (Ents), "ποιμένες των δέντρων", δημιουργήθηκαν από τον Ιλούβαταρ, ύστερα από παράκληση της Βάλα (θεάς) Γιαβάννα (Yavanna) για την προστασία των δέντρων από τις επιθέσεις των Ξωτικών, των Νάνων και των Ανθρώπων (καθώς τα δέντρα είναι όντα που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους). Τα Ορκ (Orcs) και τα Τρολ των Σπηλαίων (Trolls) είναι πλάσματα του κακού τα οποία ο Μόργκοθ "δημιούργησε". Και αυτό γιατί δεν είναι αυθεντικές φυλές, αλλά "διαστρέβλωση" των χαρακτηριστικών των Παιδιών του Ιλούβαταρ και των Εντς αντίστοιχα, αφού μόνο ο Ιλούβαταρ έχει την ικανότητα να δίνει ζωή σε κάτι εντελώς νέο. Η λεπτομερής προέλευση των πλασμάτων αυτών δεν είναι ξεκάθαρη, καθώς ο Τόλκιν πολλές φορές άλλαζε τις ερμηνείες του. Φαίνεται ότι τελικά τα Ορκ δημιουργήθηκαν από τις παραλλαγές ή των ακρωτηριασμό διεφθαρμένων Ξωτικών, Ανθρώπων ή και των δύο. Αργά στην Τρίτη Εποχή, περίπου στο τέλος, μία νέα φυλή εμφανίζεται: Είναι οι Μαύροι Ουρούκ και οι Ουρούκ-Χάι (Uruk-hai), φυλή Ορκ με μεγαλύτερη δύναμη και αντοχή από τους πρωτότυπους. Μερικοί υποστηρίζουν ότι οι Uruks που υπήρξαν μέχρι το τέλος της Τρίτης Εποχής υπηρετούσαν αποκλειστικά τον Σάρουμαν και ότι εκείνος τους δημιούργησε. Μερικές φορές πραγματοποιούσε πειράματα όπως την διασταύρωση Ανθρώπων με Ορκ κ.α. Έτσι προέκυπταν οι "Men-orcs" και οι "Orc-men": Κατά καιρούς, μερικά είδη που προέκυπταν αποκαλούνταν "ημίαιμα ορκ" ("half-orcs") ή "άνθρωποι-τελώνια" ("goblin-men"). Δεν υπάρχει όμως ένδειξη ή απόδειξη ότι οι Uruk-Hai του Saruman αποτελούσαν προϊόντα τέτοιων πειραμάτων. Κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, εμφανίζονται και έλλογα ζώα όπως οι Αετοί, ο Χούαν (Huan), το Μεγάλο Λαγωνικό του Βάλινορ, και οι Λύκοι (Wargs). Οι Αετοί δημιουργήθηκαν από τον Ιλούβαταρ μαζί με τους Εντ, αλλά γενικά η προέλευση και η "φύση" τέτοιων πλασμάτων είναι υπό αμφισβήτηση. Μερικά από αυτά ίσως είναι Maiar μετουσιωμένοι σε ζώα, όσο και αν ακούγεται παράξενο! Ο Τόλκιν δημιούργησε δύο γλώσσες ομιλούμενες από τις φυλές των ξωτικών οι οποίες αργότερα θα γίνονταν γνωστές σε μας ως: 1. "Κουένυα" (Quenya), ομιλουμένη από τις φυλές των λεγόμενων "Υψηλών Ξωτικών" (High Elves), όπως κυρίως τους Βάνυαρ (Vanyar) και τους Νόλντορ (Noldor), αλλά και κάποιους Τελέρι (Teleri). 2. "Σίνταριν" (Sindarin), την οποία μιλούσαν τα ξωτικά τα οποία έμεναν στο Μπελέριαντ (Beleriand). Αυτές οι γλώσσες συσχετίζονταν μεταξύ τους, και, εκτός από αυτές, υπήρχε μία προγονική, Κοινή Γλώσσα των Έλνταρ (Eldar). Στις υπόλοιπες γλώσσες της Μέσης Γης περιλαμβάνονται: Adunaic - To όνομά της προέρχεται από τη λέξη που αποτελεί πρώτο συνθετικό: Αdu (=Δύση), εφ'όσον οι Numenoreans, που την μιλούσαν, ζούσαν στα Δυτικά της Άρντα (Arda). Μαύρη Ομιλία (Black Speech) - Τη δημιούργησε ο Σάουρον (Sauron) για να την μιλούν οι σκλάβοι του. Κχουζντούλ (Khuzdûl) - Την μιλούν οι Νάνοι της Μόρια και του Μοναχικού Βουνού (Lonely Mountain). Rohirric - Την μιλούν οι Ροχίρριμ (Rohirrim, ορθότερα:Ροΐρριμ με "άφωνο" χ). Westron - Η λεγόμενη "Κοινή Γλώσσα" με την οποία συνεννοούνται οι διάφοροι λαοί της Μέσης Γης μεταξύ τους. Αποδίδεται στα έργα του Τόλκιν με την σύγχρονη αγγλική γλώσσα. Βάλαριν (Valarin) - Η γλώσσα των πνευμάτων Άινουρ (Αinur). Η ιστορία της Μέσης Γης είναι χωρισμένη σε 3 περιόδους, γνωστές ως Χρόνια Λάμπων,Χρόνια των Δέντρων και χρόνια του Ήλιου.Τα χρόνια του ήλιου είναι χωρισμένα σε εποχές. Οι περισσότερες ιστορίες της Μέσης Γης λαμβάουν μέρος τις 3 πρώτες εποχές των χρόνων του Ήλιου. Τα χρόνια των Λάμπων ξεκινάν αμέσως μετά την εργασία των Βάλαρ στην δαιμορφωμένη Arda.Οι Βάλαρ δημιούργησαν 2 λάμπες για να φωτίζουν τον κόσμο,και ο Βάλαρ Aulë δημιούργησε μεγαλοπρεπής πύργους,έναν στον πιο μακρινό βορρά,και έναν στον πιο βαθύ νότο. Οι Βάλαρ ζούσαν στην μέση , στο νησί του Almaren.Οι καταστοφή των λάμπων ήταν και το τέλος των χρόνων αυτών. Μετά η Yavanna έφτιαξε τα 2 δέντρα,που ονομάστηκαν Telperion και Laurelin,στο νησί Aman.Τα δέντρα φώτιζαν το Aman,αφήνωντας όμως την υπόλοιπη γη στο σκοτάδι,να φωτίζεατι μόνο από τα αστέρια.Τα ξωτικά ξύπνησαν δίπλα στη λίμνη Cuiviénen στο δυτικό Endor,και σύντομα προσεγγίστηκαν από τους Valar.Πολλά από τα ξωτικά πείστηκαν να επειχηρήσουν το Μεγάλο Ταξίδι δυτικά από το Aman,αλλά πολλά από αυτά δεν κατάφεραν να το τελειώσουν.Οι Βάλαρ είχαν φυλακίσει τον Melkor αλλά αυτός φάνηκε να μετανοιώνει και αποφυλακίστηκε επί λόγω της τιμής του.Αυτός έδειξε μεγάλη αγένεια στα Ξωτικά and ιδιαίτερα στους Ξωτικοπρίγκηπες Φέανορ και Φίνγκολφιν.Δολοφόνησε τον πατέρα τους,τον βασιλιά Finwë και έκλεψε τα Σίλμαριλ,τρία πετράδια δημιουργημένα από τον Φέανορ που περιείχαν φως από τα δύο Δέντρα,από την θήκη τους,και κατάστρεφε τα Δέντρα με την βοήθεια της Ουνγκόλιαντ,μιας γιγάντιας αράχνης(πιθανώς η Σέλομπ να ήταν απόγονός της). Ο Φέανορ έπεισε τον περισσότερο από τον λαό του,τους Νόλντορ,να αφήσουν το Άμαν σε αναζήτηση του Μέλκορ στο Μπερέλιαντ,ενώ καταριώταν τον με το όνομα Morgoth (Μαύρος Εχθρός).Αναμεσά τους ξεχώρισε η λαίδη Γκαλάντριελ,μια από τοις λίγες γυναίκες που πήραν ενεργό μέρος στην εξέγερση. Ο Φέανορ οδή γησε πρώτα 2 ομάδες από Νόλντορ.Η μεγαλύτερη ομάδα οδηγήθηκε από τον Φίνγκολφιν. Οι Νόλντορ σταμάτησαν στην πόλη-λιμάνι των Τέλερι,Alqualondë,αλλά οι Τέλερι αρνήθηκαν να τους δώσουν καράβια για την Μέση Γή.Επακολούθησε η πρώτη μάχη μεταξύ των Ξωτικών,ο Φέανορ και πολλοί από τους συντρόφουσ του επιτέθηκαν στα πλοία τους και τα πήραν με τη βία.Ο στόλος του Φέανορ έπλευσεon με τα κλεμένα πλοία,αφήνοντας τον Φίνκολφιν πίσω να διασχίσει τη Μέση Γη μέσα από τον θανατηφόρο Helcaraxë(ή αλλιώς Συντληβώμενο Πάγο) στον μακρινό βορρά.Μεταγενέστερα ο Φέανορ πέθανε,αλλά οι περισσότεροι από τους γιούς του επέζησαν και έφτιαξαν βασίλεια,όπως έκανε ο Φίνγκολφιν και οι απόγονοί του. Η Πρώτη Εποχή των χρόνων του Ηλίου ξεκινά όταν οι Βάλαρ έφτιαξαν τον Ήλιο και φώτισε όλον τον κόσμο,Imbar. Μετά από πολλές μεγάλες μάχες,μια μακροχρόνια ειρήνη επακολούθησε για τετρακόσια χρόνια,στην οποία οι πρώτοι Άνθρωποι μπήκαν στο Μπελέριαντ διασχίζωντας τα μπλε βουνά.Όταν ο Morgoth έσπασε την πολιορκεία της Angband,ένα προς ένα τα βασίλεια των Ξωτικών έπεφταν,ακόμα και η κρυμμένη πόλη της Γκόντολιν. Η μόνη αξιόλογη επιτυχία των Ξωτικών και των Ανθρώπων ήταν όταν ο Μπέρεν και η Λούθιεν,κόρη του Θίνγκολ και της Μέλιαν,πήραν πίσω ένα σίλμαριλ από τη κωρόνα του Μόργκοθ. Αφότου ο Μπέρεν και η Λούθιεν πέθαναν,ξαναγύρισαν στη ζώη από τους Βάλαρ υπό τον όρο ότι η Λούθιεν θα γίνει θνητή και ο Μπέρεν δεν θα έπρεπε να ξαναιδωθεί από Άνθρωπο ποτέ ξανά. Ο Θίνγκολ διαφώνησε με τους Νάνους του Nogrod και αυτή τον σκότωσαν, κλέβοντας το Σίλμαριλ.Με την βοήθεια των Έντς,ο Μπέρεν δολοφόνησε τους Νάνους και ξαναπήρε το Σίλμαριλ,το οποίο έδωσε στην Λούθιεν.Μετά από λίγο καιρό ο Μπέρεν και η Λούθιεν ξαναπέθαναν. Το Σιλμαρίλ δόθηκε στον γιό τους τον Ντιόρ τον μισοξωτικό, που ξαναδημιούργησε το βασίλειο του Ντόριαθ .Οι γυοί του Φέανορ του ζήτησαν να τους δώσει το Σίλμαριλ,μα αυτός αρνήθηκε. Οι γιοι του Φέανορ κατάστρεφαν το Ντόριαθ και σκότωσαν τον Ντίορ, αλλά η νεότερή του κόρη, Έλγουιν, απόδρασε μαζί με αυτό. Τρεις από τους γιούς του Φέανορ-Κέλεγκορμ,Κούρουφιν και Κάραντριρ -πέθαναν προσπαθώντας να ξαναπάρουν το κόσμημα. Με το τέλος αυτής της εποχής,όσα ελεύθερα Ξωτικά και Άνθρωποι παραμένουν στο Μπελέριαντ έχουν εγκατασταθεί στις παρυφές του ποταμού Σίριον. Ανάμεσα τους ο Εαρέντιλ, που παντρεύφτηκε την Έλγουιν. Αλλά οι απόγονοι του Φέανορ ξανααπέτησαν την επιστροφή του Σίλμαρλ,και αφότου η απαίτηση τους δεν έγινε δεκτή προσπάθησαν να το πάρουν με τη βία,κάνοντας έτσι την τρίτη μάχη μεταξύ Ξωτικών, γνωστή ως Αδερφοκτονία.Ο Εαρέντιλ και η Έλγουιν,πέρασαν με το κόσμημα τη Μεγάλη Θάλασσα,για να ικετεύσουν για συνχώρεση και βοήθεια. Οι Βάλαρ ανταποκρίθηκαν. Ο Μέλοκρ αιχμαλωτίστηκε, τα περισσότερα από τα έργα του κατασράφηκαν, και ο ίδιος εξορίστηκε στο Απόλυτο Κενό. Τα Σίλμαριλ ανακτήθηκαν προκαλώντας όμως μεγάλες καταστροφές,αφόυ το ΜπελέριαντBeleriand κατασράφηκε και καταποντήστηκε.Οι απομείναντες γιοί του Φέναορ Μ’αεντρος και Μάγκλορ διατάχτηκαν να επιστρέψουν στο Βάλινορ.Κατηγορήθηκαν ότι έκλεψαν τα Σίλμαριλ από τους νικητές Βάλαρ.Αλλά η δύναμη των Σίλαμριλ ήταν πολλή μεγάλη για να μπορέσουν να την δαμάσουν. Καθένας από αυτούς συνάντησε την μοίρα του: ο ένας έπεσε σε ένα χάσμα από φωτιάς και ο άλλος πέταξε το κόσμημα στη θάλασσα. Το Σίλμαριλ της Έλγουιν έγινε αστέρι και έτσι τα τρία Σίλμαριλ δέθηκαν με τρία στοιχεία της Φύσης (νερό, φωτιά, αέρας). Έτσι ξεκίνησε η Δεύτερη Εποχή των Χρόνων του Ηλίου.Στους Άτανι(Ανθρώπους) δώθηκε η νήσος του Νούμερον (Númenor) δυτικά της Μεγάλης Θάλασσας, ως κατοικία του, ενώ πολλά Ξωτικά πέρασαν στη Δύση. Οι Νουμενόριανς έγιναν μεγάλοι θαλασσοπόροι,ταυτόχρονα όμως ζήλευαν τα Ξωτικά για την αθανασία τους. Μετά από μερικόυς αιώνες ο Σάουρον(Sauron), ο πιστότερος υπηρέτης του Μόργκοθ, άρχισε να δημιουργεί πονηρά πλάσματα.Αυτός έπεισε τα Ξωτικά του Ερέγκιον(Eregion) να δημιουργήσουν τα Δαχτυλίδια της Δύναμης(Rings of Power),ενώ μυστικά έφτιαξε το Ένα Δαχτυλίδι(the One Ring)για να κυριαρχήσει πάνω στα άλλα. Όμως, τα Ξωτικά κατάλαβαν το σχέδιο του Σάουρον αμέσως μόλις αυτός φόρεσε το Δαχτυλίδι και έβγαλαν τα δικά τους, πριν προλάβει να τα υποτάξει στην θέληση του. Ο τελευταίος βασιλίας του Νόυμενορ Αρ- Φάραζον(Ar-Pharazôn), μαζί με τον στρατό του, έφερε τον Σάουρον σαν αιχμάλωτο στο Νόυμερον. Αλλά με τη βοήθεια του Ενός Δαχτυλιδού, ο Σάουρον διέθφειρε τον Αρ-Φάραζον και τον έπεισε να επιτεθεί στο Άμαν, υποσχόμενος αθανασία σε αυτούς που θα πατούσαν στους Αθάνατους Τόπους(Undying Lands). Ο Αμάντιλ(Amandil), αρχηγός αυτών που παρέμειναν πιστοί στους Βάλαρ, προσπάθησε να πλεύσει για να ζητήσει την βοήθειά τους. Ο γιο του Ελέντιλ(Elendil) και οι εγγονοί των Ισίλντουρ (Isildur) και Ανάριον (Anárion) ετοιμάστηκαν και κατέφυγαν στην Μέση Γη. Όταν οι δυνάμεις του βασιλιά έφτασαν στο Άμαν, οι Βάλαρ επικαλέστηκαν την Βοήθεια του Ιλούβαταρ. Ο κόσμος άλλαξε και το Άμαν μετακινήθηκε. Από τότε και μετά οι Άνθρωποι δεν μπορούσαν να βρουν το Άμαν, αλλά τα Ξωτικά μπορούσαν να αναζητήσουν το πέρασμα για το Άμαν και να φτάσουν εκεί ακολουθώντας μια συγκεκριμένη διαδρομή, γνωστή ως «Ευθεία Οδός» (Straight Road). Το Νούμερον καταστράφηκε συθέμελα, μαζί με το σώμα του Σάουρον, αλλά το πνεύμα του επέζησε και γύρισε στην Μέση Γη. Ο Ελέντιλ και οι γιος του γλύτωσαν από την καταστροφή και δημιούργησαν τα βασίλεια Γκόντορ (Gondor) και Άρνορ (Arnor). Η δύναμη του Σάουρον αυξήθηκε ξανά, αλλά τα Ξωτικά συμμάχησαν με τους Ανθρώπους για μια τελευταία φορά, γνωστή ως Τελευταία Συμμαχία(Last Alliance) και τον νίκησαν. Ο Ισίλντουρ όμως κράτησε το Ένα Δαχτυλίδι, αντί να το καταστρέψει. Κατά την Τρίτη Εποχή (Third Age) αυξήθηκε η δύναμη των βασιλείων Άρνορ και Γκόντορ. Την εποχή που διαδραματίζεται ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, ο Σάουρον έχει ανακτήσει την περρισότερη από την παλιά του δύναμη και αναζητά το Ένα Δαχτυλίδι. Ανακαλύπτει ότι είναι στην κατοχή ενός Χόμπιτ (Hobbit) και στέλνει τα εννέα Δαχτυλιδοφαντάσματα (Ringwraiths) να το πάρουν. Ο δαχτυλιδοκουβαλητής, Φρόντο Μπάγκινς (Frodo Baggins), ταξιδεύει μέχρι το Σχιστό Λαγκάδι (Rivendell,Imlradris) και εκεί θα αποφασιστεί ότι το Δαχτυλίδι πρέπει να καταστραφεί με τον μόνο πιθανό τρόπο: να το πετάξουν στις φωτιές του Βουνού του Χαμού (Mount Doom). Ο Φρόντο ξεκινάει αυτή την αποστολή με οκτώ συντρόφους, τον Άραγκορν(Aragorn), τον Μπόρομιρ (Boromir), τον Γκίμλι (Gimli), τον Λέγκολας (Legolas) και τρία Χόμπιτ τον Σαμ, τον Μέρι και τον Πίππιν (Sam, Merry, Pippin), που θα αποτελέσουν τη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού (Fellowship of the Ring). Την τελευταία στιγμή η αποστολή ο Φρόντο τείνει να αποτύχει, αλλάμε την επέμβαση του Γκόλουμ (Gollum), που σώθηκε από το έλεος του Φρόντο και του Μπίλμπο Μπάγκινς (Bilbo Baggins), το Δαχτυλίδι θα καταστραφεί.Ο Φρόντο και ο σύντροφος του Σαμ θα αναδειχτούν ήρωες. O Σάουρον καταστρέφεται και το πνεύμα του χάνεται για πάντα. Στο τέλος της Τρίτης Εποχής σημαδεύεται από το τέλος της κυριαρχίας των Ξωτικών και την αρχή της κυριαρχίας των Ανθρώπων. Καθώς η Τέτερτη Εποχή(Fourth Age)ξεκινά,πολλά Ξωτικά φεύγουν για το Βάλινορ, για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ,ενώ αυτά που μένουν καυαδικάζονται σε θάνατο και απαρνιούνται την μοίρα τους.Οι Νάνοι μικραίνουν σιγά σιγά επίσης.Παρόλα αυτά γυρνάν στη Μόρια και ξανακατοικούν εκεί.Η ειρήνη έχει αποκατασταθεί στη Γκόντορ και στην Άρνορ και στα νησιά στην ανατολή και στον νότο.Τελικά,οι ιστορίες για τις Αρχαίες Ημέρες γίνονται θρύλοι,και η αλήθεια που λρύβεται από πίσω τους ξεχνιέται.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αν ο χάρτης της Μέσης Γης προβληθεί στην επιφάνεια της Γης, και εάν γίνει σωστός παραλληλισμός μεταξύ των πιο εμφανών κλιματολογικών, βοτανολογικών και ζωολογικών ομοιοτήτων, τότε το Σάιρ του Χόμπιτ θα συμπέσει με τις ηπιότερες περιοχές της Αγγλίας, η Γκόντορ θα συμπέσει με την Ιταλία και την Ελλάδα, η Μόρντορ με τις ερήμους της Τουρκίας και της Μέσης Ανατολής, η Νότια Γκόντορ και η Εγγύς Χάραντ με τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής, το Ροβάνιον με τα δάση της Γερμανίας και τις στέππες της Νοτιοδυτικής Ρωσίας, και ο Παγωμένος Κόλπος του Φορόχελ (Icebay of Forochel) με τα φιορντ της Νορβηγίας. Σύμφωνα με τον Τόλκιν, δεν υπάρχει ακριβής χωρική σύμπτωση μεταξύ των χωρών της Μέσης Γης και των σύγχρονων περιοχών.
Το Χόμπιτ και ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών υποτίθεται ότι είναι η επανιστόρηση των γεγονότων που εξιστορούνται στο Κόκκινο Βιβλίο της Δύσης, το οποίο έγραψε ο Μπίλμπο Μπάγκινς, ο Φρόντο Μπάγκινς και άλλα Χόμπιτ και το οποίο διόρθωσαν και επεξεργάστηκαν ένας η περισσότεροι λόγιοι της Γκόντορ. Όπως ο Βασιλιάς Ληρ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, ή ο Κόναν ο Βάρβαρος του Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, οι αφηγήσεις αυτές τοποθετούνται σε ένα ιστορικό πλαίσιο το οποίο ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Σχόλια για το μήκος των ετών ή τις φάσεις του Φεγγαριού καθώς και περιγραφές των αστερισμών ταυτίζουν τον κόσμο του Τόλκιν με την γη πριν από αρκετές χιλιάδες χρόνια. Χρόνια μετά την έκδοσή των βιβλίων, ο Τόλκιν σε μία από τις επιστολές του διατύπωσε την 'υπόθεση' ότι τα γεγονότα των βιβλίων διαδραματίζονται πριν από περίπου 6.000 χρόνια, αλλά δεν μπορούσε να είναι βέβαιος.
Ο Τόλκιν κατέγραψε λεπτομερώς τα γλωσσολογικά, μυθολογικά και ιστορικά χαρακτηριστικά που αποτελούν το υπόβαθρο των ιστοριών του.
Πολλές από τις συγγραφές του, οι οποίες αφ' ενός προηγήθηκαν της μυθολογίας του περί Μέσης Γης, αφ' ετέρου απετέλεσαν πηγές έμπνευσης για αυτήν την μυθολογία (με εξαίρεση το Χόμπιτ και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) επιμελήθηκε και δημοσίευσε ο γιος του, Κρίστοφερ.
Η πιο αξιοσημείωτη από αυτές είναι το Σιλμαρίλλιον, το οποίο αποτελεί μια σχεδόν βιβλική αφήγηση περί δημιουργίας του κόσμου και κοσμογονικής περιγραφής της Μέσης Γης. Το Σιλμαρίλλιον είναι η πρωταρχική πηγή πληροφοριών για το Βάλινορ, την Νούμενορ και άλλες χώρες. Επίσης αξιοσημείωτες είναι οι Ατελείωτες Ιστορίες και το πολύτομο έργο Ιστορία της Μέσης Γης, το οποίο ενσωματώνει όλες τις ημιτελείς ιστορίες και μελέτες του Τόλκιν για την Μέση Γη, ενώ περιλαμβάνει και τις λεπτομέρειες της εξέλιξης της μυθολογίας του από τα αρχικά σχεδιάσματα μέχρι και τα πιο ώριμα γραπτά του.
ΠΗΓΗ:wikipaidia


ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ

Αν δεν τον έχετε ακουστά, τρέξτε στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο γιατί κινδυνεύετε να χαρακτηριστείτε υπερβολικά ξεπερασμένος. Ο Χάρι Πότερ είναι ένα νεαρό αγόρι, αδύνατο, με ανάκατα μαύρα μαλλιά, πράσινα μάτια, στρογγυλά γυαλιά κολλημένα με σελοτέιπ και ένα σημάδι σε σχήμα κεραυνού στο μέτωπό του. Έχασε τους γονείς του όταν ήταν ακόμα μωρό και μεγαλώνει στο σπίτι των άκαρδων και αδιάφορων θείων του. Μόνο που ο Χάρι δεν είναι ένα παιδί σαν τα άλλα? Είναι εκ γενετής μάγος! Θα το μάθει αυτό όταν θα λάβει μια επιστολή στην οποία του ανακοινώνεται ότι έχει κερδίσει μια υποτροφία για τη Σχολή Χόγκουαρτς για Μαγείες και Ξόρκια. Εκεί ο Χάρι Πότερ, παρέα με τους φίλους του, τον Ρον και την Ερμιόνη, θα παρακολουθήσει μαθήματα μαγείας με ξόρκια, φίλτρα,βοτανα και μαγικά ραβδιά, θα μάθει κουίντιτς, το πιο δημοφιλές άθλημα που παίζεται με επτά παίκτες στον αέρα πάνω σε μαγικά σκουπόξυλα και θα ζήσει συναρπαστικές και επικίνδυνες περιπέτειες που θα τον φέρουν αντιμέτωπο με το λόρδο Βόλντεμορτ, το φοβερό και πανίσχυρο μάγο του Κακού.


ΝΑΡΝΙΑ(ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΝΑΡΝΙΑ

Ο Κ.Σ. Λιούις είναι ο συγγραφέας της σειράς Το Χρονικό της Νάρνια. Η πρώτη ιστορία που έγραψε ήταν Το λιοντάρι, η μάγισσα και η ντουλάπα. Η Νάρνια λοιπόν προϋπήρχε όταν συνέθεσε Τον ανεψιό του μάγου. Αυτό έγινε προκειμένου να εξηγήσει την ιστορία πίσω από την ιστορία και να καλύψει κάποια κενά, όπως α) Γιατί υπήρχε φανοστάτης στη Νάρνια; β) Από πού ήρθε η Λευκή Μάγισσα; γ) Πώς ξεκίνησε το ταξίδι ανάμεσα στον κόσμο μας και τον κόσμο της Νάρνια; Το χρονικό αποτελείται από 7 βιβλία. Οι ιστορίες αυτές είναι αυτοτελείς και εξελίσσονται σε διάφορες χώρες που συνδέονται ή καταλήγουν με κάποιο τρόπο στη Νάρνια, τη μυθική χώρα όπου τα ζώα μιλούν και τα δέντρα περπατούν. Οι ήρωες παλεύουν πάντα με το κακό, που αντιπροσωπεύεται από τη Λευκή Μάγισσα και έχουν στο πλευρό τους τον Ασλάν, το μεγαλόπρεπο λιοντάρι, το Βασιλιά όλων των Βασιλιάδων, που τους προστατεύει και τους καθοδηγεί. Ένα από τα πιο αξιοπερίεργα και ενδιαφέροντα πράγματα σε αυτή τη σειρά είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο χρόνος. Μια ολόκληρη ζωή στη Νάρνια μπορεί να αντιστοιχεί σε μερικά μόνο λεπτά του δικού μας χρόνου. Και όταν κάποιος βρίσκεται στον πραγματικό κόσμο, δεν μπορεί να πει με ακρίβεια πόσος χρόνος θα έχει περάσει όταν επιστρέψει στη Νάρνια. Ένα μυθικό ταξίδι μέσα από περίεργες πολιτείες, άγονες ερήμους, ανείπωτους κινδύνους και πολλές ανατροπές ξεκινά για τους μικρούς ήρωες της κάθε ιστορίας. Όταν, όμως κάθε ελπίδα φαίνεται πως χάνεται, η επιστροφή του Ασλάν αλλάζει τα πάντα... Το λιονταρι,η μαγισσα και η ντουλαπα Ο Πήτερ, η Σούζαν, ο Έντουμντ και η Λούσυ αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το Λονδίνο λόγω του πολέμου και να ζήσουν για λίγο καιρό στο σπίτι ενός γέρου καθηγητή στην εξοχή. Εκεί θα ανακαλύψουν άθελά τους μια μαγική ντουλάπα. Μια ντουλάπα που οδηγεί σε ένα μαγικό κόσμο, στο μαγικό και παγωμένο κόσμο της Νάρνια…Και τότε θα πρέπει να βοηθήσουν τους κατοίκους να λύσουν τα μάγια της Λευκής Μάγισσας, που κρατά τη Νάρνια σκλαβωμένη. Η προφητεία λέει πως όταν οι δύο γιοι του Αδάμ και οι δύο κόρες της Εύας καθίσουν στους τέσσερις θρόνους του Κάιρ Πάραβελ, θα τελειώσει η βασιλεία της Λευκής Μάγισσας και η Νάρνια θα ξαναζωντανέψει. Στην πορεία θα ανακαλύψουν πως μόνο ο βασιλιάς του Δάσους, ο γιος του μεγάλου Αυτοκράτορα Πέρα από τη Θάλασσα, Ασλάν μπορεί να τους προστατέψει από το κακό που κυριεύει στη Νάρνια.
Εδω πρεπει να πουμε,οτι η περιοχη της Ιταλιας,που σημερα λεγεται Ναρνι,καποτε λεγοτανΝαρνια!

*Συντομα,και αλλο αρθρο για την αληθινη πλευρα της Ναρνια!!!
Αποκαλυψεις για την σχεση της Ναρνια(στην Ιταλια)και την Ναρνια του παραμυθιου!

Καταλογος στοιχειωμενων σπιτιων

Tο στοιχειομένο σπίτι στο Χαιδάρι ( προς Προφήτη Ηλία ) είναι γνωστό σε όλους εμάς. Εκεί ο ιδιοκτήτης καθώς έφτιαχνε το σπίτι μαζί με ένα φίλο του, βρέθηκαν ξαφνικά καρφωμένοι στον τοίχο ( σταυροτά ). Όταν πήγε η γυναίκα του ιδιοκτήτη σπίτι καθώς γύριζε από την δουλειά της, έφριξε από αυτό που είδε. Μετά από 4 ημέρες πέθανε από άγνωστα μέχρι στιγμής αίτια.Σίγουρα αυτά που είδαν οι ιατροδικαστές ( σύμφωνα με αυτά που είπαν ) δεν τα είχαν ξαναδεί.
πηγη:γνωστος στο internet σας deadlyvirus
Το σπιτι αυτο βρισκεται στον Πειραια,στην Καστελα,στην πλαζ Βοτσαλακια.Ενα σπιτι παλιο,ομως το καλο ειναι πως δεν εχει γκρεμιστει. Στο συγκεκριμενο σπιτι εχουν γινει δολοφονιες και ετσι απ΄οτι λεγεται στοιχειωνουν το σπιτι.Πνευματα εμφανιζονται και εξαφανιζονται ξαφνικα.Το σπιτι δεν κατοικειται.
Αυτο το στοιχειωμενο σπιτι,βρισκεται,στην οδο Καραπανου(Γλυφαδα).Διαφοροι ανθρωποι που νοικιασαν το σπιτι πιο παλια,εβλεπαν ανεξηγητα πραγματα,πορτες να ανοιγουν και να κλεινουν μονες τους,το ιδιο τα φωτα,οπως και η τηλεοραση.
Υπαρχει ενας πυργος στο Νεο Φαληρο,στο οποιο εμενε καποτε ενας ανθρωπος καλος,ο οποιος αγαπουσε πολυ το πυργο αυτο.Καποια στιγμη ομως πεθαμε.Μαρτυριες λενε οτι εμφανιζεται σε διαφορα δωματια του πυργου.Ο πυργος αυτος βρισκεται στην οδο Σμολενσκυ 4.
Στο ρεμα Χαλανδριου,οδος 61 Ροδοδαφνης,υπαρχει ενα στοιχειωμενο σπιτι,οπου συμφωνα με τους κατοικους,ακουγονται απο μεσα διαφορες φονες και ηχοι πιανου,ομως το σπιτι δεν κατοικειται και δεν υπαρχει κανενα πιανο.
Υπαρχει ενα σπιτι στο Πικερμι που λεγεται οτι ειναι στοιχειωμενο.Κτιστηκε απο τον Περικλη Καλλεργη.Ομως τωρα εχει γινει ενα στοιχειομενο σπιτι.Συχνα εμφανιζονται εχει διαφορα πνευματα,ομως δεν ελυψαν και οι μαρτυριες για ξωτικα και νεραιδες που εμφανιστηκαν στην περιοχη.To σπιτι αυτο,λεγεται πως δεν υπαρχει πια...

Βαμπιρ-βρικολακες

Πολλοι νομιζουν οτι βρυκολακες και βαμπιρ ειναι το ιδιο πραγμα,ομως υπαρχει διαφορα αναμεσα στις δυο λεξεις. Βρυκολακες:ανθρωποι,οι οποιοι εχουν πεθανοι και εχουν επανελθει στην ζωη.Αυτο γινεται γιατι εχουν αφισει μια υποσχεση πισω τους ειτε γιατι εχουν αμαρτησει πολλες φορες στην ζωη τους και με αυτο τον τροπο,δηλαδη χωρις αναπαυση της ψυχης,τιμορουνται.Ομως υπαρχουν και τα παραμυθακια,που μπλεκουν τους βρυκολακες με οντοτητες που πινουν αιμα και τετοια. Βαμπιρ:ανθρωπος,ο οποιος δεν εχει πεθανει αλλα ζει με εναν διαφορετικο τροπο ζωης.Κοιμαται μεσα σε ταφους,φοραει συνεχεια μαυρα(απο μερια μου αυτο ειναι βλακεια) και πινει αιμα(συνηθως απο δοτες). ΠΑΡΑΦΥΣΙΚΑ ΒΑΜΠΙΡ Θανασιμο βαμπιρ:ειναι μια υπερφυσικη οντοτητα(μπορει και ανθρωπος με ανεξηγητες δυναμεις),η οποια τρεφεται με αιμα. Φυσικο βαμπιρ:ειναι μια υπερφυσικη οντοτητα(μπορει και ανθρωπος με ανεξηγητες δυναμεις),η οποια τρεφεται με την ενεργεια του ανθρωπου. *για να μην παρεξηγηθουμε,δεν υποστηριζω αυτες τις αποψεις.Απλως τις εχω ακουσει και τις παραθετω εδω.
Λενε οτι κατω απο τον πυργο του, ο Βλαντ ειχε φτιαξει υπογειες στοες οι οποιες εφταναν μεχρι και το Βουκουρεστι.Επισης,ακουγεται οτι οποιος αγγιξει το μεγαλο ξυλινο τραπεζι στο οποιο ετρωγε ο Βλαντ,θα γινει βρυκολακας.ΤΕΛΟΣ,στο πρωτο εργο, Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑ,που γυριστηκε στις αρχες του προηγουμενου αιωνα ο προταγωνιστης ηταν ο ιδιος βρυκολακας και μαλιστα στην διαρκεια των γυρισματων υπηρχαν και περιεργα φαινομενα εκ μερους του(επινε αιμα, μπροστα στα ματια αλλων ηθοποιων και καμεραμαν).
Η ιστοριες με τουσ βρυκολακες δεν ξεκινανε απο τον Βλαντ.Το 12ο αιωνα,ο Αγγλος ιστορικος Γουιλιαμ του Νιουμπεργκ καταγραφει αμετρητες περιπτωσεις νεκρων που επιστρεφουν για να τρομοκρατησουν,να επιτεθουν και να σκοτωσουν αθωους μεσα στη νυχτα. ΠΗΓΗ:ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ ΑΠΟ ΤΟΠΟ ΣΕ ΤΟΠΟ:βρικοακας,βροκολασκας,ζουλακας,βρυκολακι,βιλις,βρουκοακας, βουρκολακας,βουρβουλακας,βαρθακαλας,βουρβουλακινα,κατραμης, βελιγκεκας,καταχανας κ.α.Επισης:λαμια,φαντακας,κατσικας,βραχνας,κατραχανας,καταχθονιος, ντουσμανης και καλαμπαουρας.
Είναι γεγονός ότι οι βρυκόλακες δεν ήρθαν από τα Καρπάθια αλλά από την Ελλάδα (οι μυθικές Λάμιες που έπιναν το αίμα των θυμάτων τους μέχρι να πεθάνουν). Ιστορίες και θρύλοι για βρυκόλακες υπάρχουν σκόρπιες σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. Βέβαια τα ονόματά τους αλλάζουν κατά περίσταση και περιοχή. Στην Μάνη υπάρχουν δύο είδη βρυκολάκων: οι "ριχτοί", αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και οι "Σαββατιανοί", αυτοί δηλαδή που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. Όποτε και αν βγαίνουν την νύχτα, γυρίζουν στο μνήμα τους την αυγή πριν βγει ο ήλιος και λαλήσει ο μαύρος κόκκορας (γι'αυτο και στα νησιά δεν τους σφάζουν). Στην Σάμο εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή, αλλά μπορεί να βγούν και στις 12:00 το μεσήμέρι ακριβώς μόνο που δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους. Στην Χίο πιστεύεται ότι οι βρυκόλακες αποχωρούν μόνο όταν λαλήσει ο άσπρος κόκκορας τρεις φορές. Στην Αμοργό επίσεις πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες εμφανίζονται και την ημέρα. Αντίθετα στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο. Ακόμα είναι τόσες πολλές οι δοξασίες για τους λόγους για τους οποίους κάποιος βρυκολακιάζει που κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρυκολακιάζουν αυτοί που έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα. Στην Άνδρο γίνονται αυτοί που όταν πεθαναν κάποιος τους βλαστήμησε ή τον καταράστηκε (γι αυτό και στην Ελλάδα ο ετοιμοθάνατος ζητά από όλους συγχώρεση). Στην Σκύρο και την Θράκη βρυκολακιάζουν οι άταφοι και άψαλτοι.
(παραθέτω απόσπασμα από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ / ΠΡΙΣΜΑ, τεύχος 44, 8-9 Φεβρουαρίου 2000) Μία από τις ασθένειες, εξαιτίας των οποίων κάποιοι άνθρωποι απέκτησαν τη φήμη του... βρυκόλακα, είναι η λεγόμενη πορφυρία, μία διαταραχή του μεταβολισμού της πορφυρίνης (οργανικής ουσίας που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της αιμογλοβίνης, της χλωροφύλλης και ορισμένων άλλων ενζύμων) κατά την οποία ο οργανισμός παρουσιάζει συμπτώματα όμοια με αυτά των μυθικών βρυκολάκων. Οι δήθεν βρυκόλακες θα μπορούσαν, επίσης, να υποφέρουν από αναιμία, στην οποία η έλλειψη σιδήρου κάνει το πρόσωπο φαίνεται χλωμό. Η καταληψία ήταν από τις συνηθέστερες παθήσεις, που συγχέονταν με τη νεκρεγερσία, αφού οι νοσούντες υποφέρουν από προσωρινή παράλυση. Τα άτομα με καταληψία ακούνε και βλέπουν κανονικά, όμως, καθώς δεν μπορούν να κινήσουν τους μυς τους, φαίνονται νεκροί. Βρίθουν οι ιστορικές μαρτυρίες για ανθρώπους που γι’ αυτό τον λόγο θάφτηκαν ζωντανοί - και είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος τον πανικό που επικρατούσε, εάν κάποιος ασθενής ξεπερνούσε το στάδιο της παράλυσης μετά την ταφή, και προσπαθούσε να εξέλθει από το φέρετρό του... (στσ. σε πολλούς από εμάς θυμίζει και ένα διήγημα του Edgar Allan Poe που μιλούσε για την ίδια αρρώστια) Άλλωστε, την εποχή της άγνοιας και των προκαταλήψεων, οποιαδήποτε σωματική διαφοροποίηση ή παραμόρφωση, κάθε κοινή πάθηση του δέρματος ή ακόμη και ψυχική διαταραχή θα μπορούσε να προκαλέσει τον στιγματισμό ανθρώπων, με την κατηγορία της δαιμονοληψίας. Στα χρόνια του Μεσαίωνα, κυρίως, οι υποτιθέμενοι βρυκόλακες δεν έβρισκαν ανάπαυση ούτε μετά τον θάνατό τους, αφού, συχνά, ήταν τα περιστατικά εκταφής τους, είτε για να επιβεβαιωθεί η σήψη του οργανισμού είτε για να ληφθούν περαιτέρω μέτρα για την αντιμετώπισή τους, αν κάτι... δεν είχε πάει καλά κατά τη θανάτωσή τους. Σε μία γνωστή διήγηση του 18ου αιώνα, όπου περιγράφεται η εκταφή ενός άντρα με το όνομα Πίτερ Πλογκόγιοβιτζ, παρατίθενται λεπτομερέστατα τα χαρακτηριστικά που ξεχώριζαν τους βρυκόλακες απ’ τους κοινούς νεκρούς: “Τα μαλλιά και τα γένια - ακόμη και τα νύχια, τα οποία παλαιότερα είχαν πέσει - βρέθηκαν να έχουν μεγαλώσει. Το παλιό δέρμα με τη χλωμή απόχρωση είχε φύγει από το πρόσωπο και νέο δέρμα εμφανιζόταν από κάτω του... Με έκπληξη, είδα φρέσκο αίμα να τρέχει από το στόμα του νεκρού, το οποίο συμφωνήσαμε όλοι ότι προερχόταν από τα θύματά του”. Όπως είναι αναμενόμενο, τα χαρακτηριστικά αυτά άρχισαν να θεωρούνται απόλυτα φυσιολογικά, ήδη απ’ τις αρχές της ανάπτυξης της ιατροδικαστικής. Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη που επικρατεί ακόμη και στις μέρες μας, στους νεκρούς δεν μεγαλώνουν τα μαλλιά, αλλά συρρικνώνεται και υποχωρεί το δέρμα, κάνοντάς τα να φαίνονται μακρύτερα. Τα νύχια, όντως, πέφτουν - γεγονός γνωστό, ήδη, από την εποχή των αρχαίων Αιγυπτίων, οι οποίοι τα στερέωναν στις μούμιες με μεταλλικούς δακτυλίους. Στη συγκεκριμένη διήγηση, σύμφωνα με τον Τόμας Νογκούτσι, ιατροδικαστή από το Λος Αντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών, πιθανότατα, ως νύχια θεωρήθηκε το λευκό δέρμα από κάτω τους. Σε ότι αφορά το χρώμα του δέρματος, το πρόσωπο των πτωμάτων δεν έχει απαραίτητα συγκεκριμένο χρωματικό τόνο και η ωχρότητα που παρουσιάζει, μερικές φορές, οφείλεται στην απομάκρυνση του αίματος από τους ιστούς. Έτσι, αν ο άνθρωπος ήταν σε ύπτια στάση κατά τον θάνατό του, το πρόσωπο μπορεί να είναι χλωμό και, αν ήταν μπρούμυτα, να είναι σκουρόχρωμο. Για τον ίδιο λόγο, τα μέλη του σώματος που είναι σε κατώτερο επίπεδο απ’ τα υπόλοιπα, όπως τα χέρια, παρουσιάζουν μεγαλύτερη συγκέντρωση αίματος. Το αίμα είναι σχεδόν μαύρο, εφόσον έχει χάσει το οξυγόνο του, γι’ αυτό και το δέρμα εμφανίζεται, επίσης, πολύ σκούρο στις συγκεκριμένες περιοχές. Μάλιστα, η σκούρα απόχρωση στα τμήματα με υπερβολική συγκέντρωση αίματος ονομάζεται “livor mortis” και είναι εκείνη που επιτρέπει στους ιατροδικαστές να καθορίσουν εάν το σώμα έχει κινηθεί μετά τον θάνατό του. Ο χαρακτηρισμός “φρέσκο” για το αίμα στο στόμα του Πίτερ Πλογκόγιοβιτζ είναι, προφανώς, αναπόδεικτός και, πιθανότατα, προέρχεται από το γεγονός ότι το αίμα ήταν σε υγρή μορφή - κάτι που θεωρείται σύνηθες φαινόμενο. Η αιτία, δε, που το αίμα συγκεντρώνεται στο στόμα είναι ότι, όταν το σώμα αποσυντίθεται, πρήζεται από αέρια, τα οποία προέρχονται από τα βακτήρια στα έντερα και σε άλλα μέρη του σώματος. Τα αέρια πιέζουν τους πνεύμονες, οι οποίοι αφενός είναι γεμάτοι αίμα και αφετέρου αποσυντίθενται γρήγορα, γι’ αυτό και το αίμα μετακινείται στο στόμα και τη μύτη. Αξιοσημείωτο είναι ότι, με τον ίδιο τρόπο, ερμηνεύεται η κραυγή που υποτίθεται πως έβγαζαν τα πτώματα, όταν τους τρυπούσαν την καρδιά για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα γίνουν βρυκόλακες: Η πίεση στην καρδιά έκανε τα παραπάνω αέρια να περάσουν από τη γλωττίδα και να ακουστεί ένας ήχος, που σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε ότι το σώμα ήταν ζωντανό. Εξάλλου, σε μία μελέτη που είχε κυκλοφορήσει, ήδη, από το 1753, ο Γάλλος ηγούμενος, Ογκουστίν Καλμέ, αναφέρει: “Υπάρχουν ορισμένα είδη χώματος, τα οποία διατηρούν τα πτώματα σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση. Στην Τουλούζη, μάλιστα, υπάρχει μία κρύπτη, στην οποία οι νεκροί τοποθετούνται κατά μήκος του δεξιού και του αριστερού τοίχου. Όλα τα πτώματα της μίας πλευράς παρέμειναν σε καλή κατάσταση, ενώ όλα όσα ήταν στην άλλη πλευρά αποσυντέθηκαν πολύ γρήγορα”.
"Στην ιστορια των Φραγκικων Δουκατων του Αιγαιου που κυκλοφορησε πριν απο τρεις αιωνες στο Παρισι απο τον Sauger,καταγραφονται τα εξης για τη Σαντορινη: Σ'αυτο το νησι συμβαινει κατι ασυλληπτο για μενα,μα που φαινεται εκει συνηθισμενο.Μερικοι απο τους πεθαμενους ξαναγυριζουν στα σπιτια τους λιγες μερες υστερα απο την ταφη.Και κανεις δεν ξερει τι ειναι αυτο που τους ξαναζωντανευει.Οι Σαντορινιοι τους λενε ΒΟΥΚΟΛΑΚΕΣ . Η παλια τουριστικη εκδοση Murray's Handbook for travelers in Greece πληροφορει τους αναγνωστες οτι στη Σαντορινη οι νεκροι δεν λιωνουν εξαιτιας της θειουχου συστασης του εδαφους που αποτρεπει ή καθυστερει το λιωσιμο,μουμιοποιωντας τους πεθαμενους." Σε καποιο αλλο σημειο του αρθρου αναφερεται για το νησι Καμμενη της Σαντορινης στο οποιο οι ντοπιοι εθαβαν τους νεκρους τους(ο βρυκολακας δεν μπορει να περασει το θαλλασινο νερο),οι οποιοι βρυκολακιζαν και μαλιστα η παραδοση αναφερει οτι μαζευτικαν τοσοι πολλοι,που εφτιαξαν μια ολοκληρη αποικια νεκροζωντανων.
Aσβεστης,αλμυρο νερο,βρασμενο λαδι,σκορδα και κρεμμυδια,κερι εκκλησιας,σταυρος,αγιασμος,θειαφι,λευκα κερια,καρδια απο γουρουνι κ.α λενε πως ειναι αποτελεσματικα οπλα εναντιον βρυκολακων.Επισης,σε εκατονταδες ταφους εχουν βρει ανθρωπους(βρυκολακες) οι οποιοι καρφωθηκαν στον λαιμο και σε αλλα μερη του σωματος με καρφια.Οσο για τον Βλαντ Τσεπες Ντρακουλια,οταν ανοιξαν τον ταφο του δεν βρεθηκαν μεσα τα λειψανα του!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
...Πεσ μου τι στεκεσαι Θαναση,ορθος, βουβος σα λειψανο στα ματια εμπρος; Γιατι,Θαναση,μου βγαινεις το βραδυ; Υπνος για σενανε δεν ειν΄στον Αδη; Τωρα περασανε χρονοι πολλοι... βαθια σε ριξανε μεσα στη γη... Φευγα σπλαχνισου με!Θα κοιμηθω. Αφες με ησυχη ν΄αναπαυθω. Στασου μακρυτερα...Γιατι με σκαζεις; Θαναση,τι εκαμες και με τρομαζεις; Πως εισαι πρασινος... μυριζεις χωμα... Πες μου,δεν ελιωσες,Θαναση,ακομα;... Απο το ποιημα Ο Βρυκολακας του Αριστοτελη Βαλαωριτη

MYSTERY WORLD


Αυτο το blog,δημιουργηθηκε,για να αναζητησει,τα μυστηρια που υπαρχουν σε αυτον τον κοσμο,αλλα και εξω απο αυτον!!

The true is out there!(and inside)